Αρχές δεκαετίας του 1820 και τα Βαλκάνια και ο ευρωπαϊκός νότος συγκλονίζονται από μια σειρά εξεγέρσεων και επαναστάσεων. Η Γαλλική επανάσταση εμπνέει, η παρακαταθήκη της με τις συνωμοτικές μεθόδους δράσεις, οδηγεί αδελφότητες και μυστικές επαναστατικές εταιρείες να επιδιώξουν τη ριζική κοινωνική και οικονομική αλλαγή, γεγονός που δεν αφήνει αδιάφορη την Ιερή Συμμαχία των ισχυρών Μεγάλων Δυνάμεων της Ευρώπης.
Την επανάσταση στην Ισπανία (1820) ενάντια στον αυταρχικό βασιλιά και με αίτημα την επαναφορά του συντάγματος καταπνίγει η Γαλλία, τις επαναστάσεις των καρμπονάρων στην Ιταλία (1820-1821) για ελευθερία και συνταγματικές μεταρρυθμίσεις καταστέλει η Αυστρία. Η επανάσταση όμως στην Ελλάδα κόντρα στην ίδια την Οθωμανική αυτοκρατορία, η επανάσταση των ραγιάδων μιας σκλαβωμένης χώρας όχι μόνο έμελλε να πετύχει, αλλά ανάγκασε μεγάλες δυνάμεις σαν την Αγγλία και την Ρωσία να αποδεχτούν τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου ελληνικού κράτους.
Πολλά τα φωτεινά παραδείγματα στην ιστορία, που ένας μικρός λαός δεν λογαριάζει παρά το δίκιο του και εξεγείρεται κόντρα στους ισχυρούς, κι ανάμεσα τους κορυφαία σε παγκόσμια κλίμακα η δική μας εξέγερση.
Μπορεί κανείς να μιλήσει για τη διάψευση των δημοκρατικών προσδοκιών των μαζών αργότερα μετά την απελευθέρωση, για την επικράτηση των ολιγαρχικών στοιχείων στην πολιτική ζωή της χώρας, μέχρι για την «ελέω Θεού Μοναρχία», αλλά μήπως αυτή την, ας την ονομάσω, κάμψη, δεν έχει ζήσει κι άλλες φορές ο περήφανος λαός μας; Βγαλμένος μέσα από το έπος της Εθνικής Αντίστασης 1940-44, βρέθηκε να σύρεται στα στρατοδικεία και στις εξορίες, αλλά κι αργότερα πάνω που πήγε να ανασάνει βρέθηκε μέσα στο σκοτάδι της χούντας, αλλά και με τη χαραυγή της μεταπολίτευσης του 1974 παρά τον πολυπόθητο εκδημοκρατισμό «δεν ξαναφάνηκαν στην πολιτική σκηνή μόνο τα γνωστά και πριν από την 21η Απριλίου 1967 πρόσωπα, αλλά πέρασαν άθικτες και οι δομές της παρακαπιταλιστικής κοινωνίας, που κυριαρχούσαν την εποχή εκείνη και που, σε τελευταία ανάλυση, ήταν αυτές που παρήγαγαν το καθεστώς της 21ης Απριλίου 1967….», όπως έγραφε ο Παύλος Μπακογιάννης στο βιβλίο του «Ανατομία της ελληνικής πολιτικής» (εκδ. Παπαζήση 1977);
Τα κομματικά λάφυρα μέσα στον κρατικό μηχανισμό και τη Δημόσια Διοίκηση αποτελούσαν και αποτελούν τη βάση για τα κυκλώματα διαφθοράς και βασικό ανασταλτικό παράγοντα για τον εκδημοκρατισμό, την αξιοκρατία και τη διαφάνεια και εμείς στον ΣΥΡΙΖΑ το πληρώσαμε ακριβά.
Στις δημοκρατίες οι κυβερνήσεις πηγάζουν από τον λαό, ο τρόπος άσκησης της εξουσίας όμως μπορεί μέσω ενός διεφθαρμένου και αυταρχικού μοντέλου διακυβέρνησης να αγνοεί τον ίδιο τον λαό.
Οι μέρες μας γεμάτες Ζήτω !, λαμπρές εκδηλώσεις, γιγάντιες σημαίες, επίσημα δείπνα και ομιλίες και οι νύχτες μας γεμάτες απόγνωση, σειρήνες ασθενοφόρων και εκκλήσεις γιατρών για βοήθεια, ένας λαός που «κάτω απ’ τη γλώσσα του κρατεί τους βόγγους και τα ζήτω κι αν κάνει πως τα τραγουδεί ραγίζουν τα λιθάρια…».
Γιάννης Ρίτσος- Μίκης Θεοδωράκης από τον πρόσφατα χαμένο Αντώνη Καλογιάννη