Ξανανιώσαμε κυριολεκτικά στην ετήσια συνάντηση των συμμαθητών (βλέπεις, ήταν ακόμη η εποχή με τα ξεχωριστά, αρρένων και θηλέων) του Γυμνασίου Λυκείου Κορυδαλλού 1972 – 1978. Μπορεί οι απουσίες κάθε χρόνο να αυξάνονται (ακόμη και για …θλιβερούς λόγους), αλλά η απουσία του Γιάννη του απουσιολόγου μας, μας επέτρεψε να μην τις καταγράψουμε.
Πολύ κέφι, όμορφες αναμνήσεις, ζεστές αγκαλιές και χαρά, σε μια μεγάλη παρέα που πέρασε τα δύσκολα χρόνια της εφηβείας, της μεταπολίτευσης και της αγωνίας των εξετάσεων με πραγματική αλληλεγγύη, ξεγνοιασιά και με άλλα που …δεν γράφονται. Χρωστάω στη μεγάλη αυτή παρέα πολλά μαθήματα ζωής. Η πραγματική φιλία, η στοργή, τα προεόρτια της έντονης πολιτικοποίησης ήταν βασικά σημεία αναφοράς για την υπόλοιπη ζωή μου.
Όμορφες κουβέντες για τις επαγγελματικές μας πορείες, τις συντάξεις, τα εγγόνια, τις χαρές και τις λύπες μας. Ούτε το χιόνι που ξεκίνησε, ούτε το μήνυμα από το 112 δεν ήταν ικανά να μας διακόψουν, στα τόσα πολλά που είχαμε να πούμε.
Όσοι δεν ήρθαν, έχασαν. Αγαπημένα φιλαράκια σας ευχαριστώ πολύ.
