Τον πρώην αναπληρωτή υπουργό Οικονομικών και πλέον υπεύθυνο της Οικονομικής Πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ Τρύφωνα Αλεξιάδης τον προκαλώ με μια ερώτηση που, όπως και να το κάνεις, «πονάει». Τι θα σημαίνει άραγε, αν η Νέα Δημοκρατία έρθει πρώτη στη Β΄ Πειραιά, τον ρωτάω.
Ας σημειωθεί ότι, στη μεγάλη αυτή περιφέρεια της «ενδοχώρας» του Πειραιά, που εκλέγει οκτώ βουλευτές (ενώ η κεντρική περιφέρεια της Α΄ Πειραιά εκλέγει μόλις έξι), στη Β΄ Πειραιά λοιπόν, η Νέα Δημοκρατία μεταπολιτευτικά, δεν έχει κερδίσει ποτέ! Ήταν ένα «πράσινο κάστρο», τα «κλειδιά» του οποίου μετά το 2012 πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ!
Ο υποψήφιος με τον ΣΥΡΙΖΑ στη Β΄ Πειραιά Τρύφων Αλεξιάδης απαντά κατηγορηματικά στην ερώτησή μου. Και η φωνή του έχει το ηχόχρωμα εκείνο που, το καταλαβαίνεις, πιστεύει αυτό που λέει. «Δεν θα περάσει πρώτη η Νέα Δημοκρατία. Φάνηκε στις δημοτικές εκλογές, φαίνεται και στην επαφή που έχουμε με τον κόσμο καθημερινά στις περιοδείες μας. Αντίθετα, η διαφορά που καταγράφηκε υπέρ μας στις ευρωεκλογές, θα διευρυνθεί»!
Ο γεννημένος στην Καβάλα και μεγαλωμένος σε χωριά της περιοχής, όπου υπηρετούσαν οι δάσκαλοι γονείς του, με καταγωγή από την Καππαδοκία, την Ανατολική Θράκη και την Πελοπόννησο, Τρύφων Αλεξιάδης, μεγάλωσε από δέκα χρονών παιδάκι στον Κορυδαλλό και τη Νίκαια, όπου ζει όλη του η οικογένεια και μπορεί να «αναπνέει» το κλίμα της περιοχής. Μπορεί να μιλάει επί ώρες για μια περιοχή αγώνων της Αριστεράς και της Προοδευτικής παράταξης. Για τους προοδευτικούς πολίτες της, που δεν θα επιτρέψουν στη Δεξιά και στον Κυριάκο Μητσοτάκη, που δεν έχει κάνει τίποτα εκτός από το να αυξήσει τη ανεργία στην περιοχή, να γευτεί εκεί τη χαρά μιας – έστω συμβολικής – νίκης.
Ο Τρύφων Αλεξιάδης υποστηρίζει, ότι ειδικά στη Β΄ Πειραιά, οι πολίτες της μπορούν να είναι υπερήφανοι γιατί είναι μια περιοχή που κατά την διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ωφελήθηκε περισσότερο από κάθε άλλη. Και αναφέρεται στην εμβληματική, όπως την χαρακτηρίζει, περίπτωσης της παραχώρησης των Λιπασμάτων, το ώριμο πλέον έργο της υποθαλάσσιας ζεύξης Περάματος-Σαλαμίνας, αλλά και άλλες μικρότερες παρεμβάσεις σε επίπεδο μονάδων υγείας, σχολικών υποδομών, αθλητικών χώρων, κ.α. «Δεν λέμε θα κάνουμε. Έχουμε ήδη κάνει», υποστηρίζει.
Όταν τον προκαλώ, λέγοντάς του ότι στη μεγάλη εικόνα σε επίπεδο Επικράτειας, αυτό δεν φαίνεται και δεν καταγράφεται ούτε στις ευρωεκλογές ούτε στις δημοσκοπήσεις, δεν διστάζει να παραδεχτεί ότι το κόμμα του και η κυβέρνηση έκαναν τραγικά επικοινωνιακά λάθη, ακόμη και κατά την προεκλογική περίοδο. «Δεν εξηγήσαμε με στοιχεία τι κάναμε τέσσερα χρόνια τώρα και δεν απαντήσαμε πειστικά στα επιχειρήματα του αντιπάλου», τονίζει. Και ως οικονομολόγος και παλιός συνδικαλιστής στο υπουργείο Οικονομικών μιλάει με αριθμούς. «Η φορολογική επιβάρυνση επί Νέας Δημοκρατίας ήταν στο 5% ως ποσοστό επί του ΑΕΠ. Και συνολικά 35 δισεκατομμύρια ευρώ. Επί ΣΥΡΙΖΑ μειώθηκε στο 2,5% του ΑΕΠ και συνολικά στα 17,5 δις ευρώ», υποστηρίζει.
Και όταν ευλόγως αντιδρώ, λέγοντάς του ότι αυτό όχι μόνο δεν φαίνεται, αλλά αντίθετα είναι αισθητή η υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης, που έχει κάνει σημαία η Νέα Δημοκρατία, επανέρχεται με παραδείγματα για τα λάθη που όντως έχει κάνει σε επικοινωνιακό επίπεδο η κυβέρνησή του. «Κανείς δεν μπορεί να υποστηρίξει ότι η ρύθμιση των 120 δόσεων δεν είναι θετική, λέει ο Τρύφων Αλεξιάδης. Αλλά θα έπρεπε να έχει γίνει πολύ νωρίτερα και φυσικά να περιλαμβάνει τις επιχειρήσεις. Αρκετά πράγματα κάναμε αργά. Καθυστερημένα ανοίγει η πλατφόρμα για την προστασία της πρώτης κατοικίας, ενώ η ελάφρυνση του ΕΝΦΙΑ για το 2019 θα γίνει αντιληπτή από τους πολίτες μόλις τον Αύγουστο. Πολύ αργά …» σχεδόν μονολογεί. Και ο Τρύφων Αλεξιάδης παραθέτει παραδείγματα και αριθμούς που, και Οικονομικά να είχα σπουδάσει, θα δυσκολευόμουν να θυμηθώ. Συγκρατώ μόνο ότι υποστηρίζει πως υπάρχουν κλάδοι, όπως τα Ταξί, που είδαν 100% μείωση της ασφαλιστικής και φορολογικής τους επιβάρυνσης. Ενώ και το 85% των ελεύθερων επαγγελματιών πληρώνουν λιγότερες ασφαλιστικές εισφορές, αν και παραδέχεται πως υπάρχει ένα 15% που υφίσταται τρομερές φορολογικές επιβαρύνσεις.
Προσπαθώ να ξεφύγω από το πεδίο όπου παίζει «εντός έδρας» και τον ρωτώ αν θεωρεί πως το Μακεδονικό και η λύση που δόθηκε με την ονομασία της Βόρειας Μακεδονίας έπαιξε κάποιον αρνητικό ρόλο για την κυβέρνηση και τον ΣΥΡΙΖΑ. «Κάθε άλλο», υποστηρίζει. Και προσθέτει ότι στη Φλώρινα για παράδειγμα, αντίθετα, υπήρχε και θετική αποδοχή. Και επανέρχεται στην συζήτηση περί επικοινωνιακών λαθών. «Η φωτογραφία του έλληνα στρατηγού Καμπά με τον Ζάεφ, δεν λέει κάτι; Δεν θα έπρεπε να παίξει περισσότερο; Αυτή τη στιγμή ο ελληνικός στρατός φυλάει τα Σκόπια. Θα ήταν καλύτερο αντί του Καμπά να ήταν εκεί ένας Τούρκος Στρατηγός;» μ ερωτάει με μια αφοπλιστική ευθύτητα.
Αφού τον αφήνω να υποστηρίξει ότι η διαφορά όχι μόνο θα μειωθεί αλλά και θα υπάρξει ανατροπή και να μου θυμίσει τη διαδρομή του στην Αριστερά από τον Ρήγα Φεραίο και τη Β΄ Πανελλαδική μέχρι σήμερα, προσπαθώ λίγο να τον προκαλέσω, πώς αυτός ο αριστερός και Ολυμπιακός ορκίστηκε με θρησκευτικό όρκο όταν έγινε υπουργός. «Η σχέση με τη θρησκεία, μου λέει, είναι μια σχέση βιωματική. Δεν είμαι «επιδειξίας» για να τρέχω σε μνημόσυνα και κηδείες και να λέω «κοιτάξτε τι καλός χριστιανός που είμαι». Από εκεί κι έπειτα, στο Γυμνάσιο του Κορυδαλλού που πήγαινα, στην Πέτρου Ράλλη, ο πιο δεξιός μαθητής ήταν οργανωμένος στην ΚΝΕ. Και παρά το γεγονός ότι στο ίδιο Γυμνάσιο, ένα χρόνο πιο μεγάλος μας ήταν ο τεράστιος Παναγιώτης Γιαννάκης, όλοι Ολυμπιακοί ήμασταν. Αλλά εγώ, όταν λέω Ολυμπιακός, θυμάμαι τον Νίκο Γόδα. Τον ποδοσφαιριστή του Θρύλου, τον ήρωα της περιοχής, που πολέμησε στην Μάχη της Ηλεκτρικής, συνελήφθη μεταπολεμικά και καταδικάστηκε σε θάνατο. Και ενώ η διοίκηση του Ολυμπιακού φρόντισε να μπορεί να αποφυλακιστεί, υπογράφοντας μια απλή υπεύθυνη δήλωση, αρνήθηκε και οδηγήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα φορώντας την ερυθρόλευκη φανέλα».
Ο Δημήτρης Βρανάς έχει τελειώσει τη φωτογράφιση και εμείς απολαμβάνουμε δυο υπέροχους καφέδες στο ατμοσφαιρικό καφέ του Δημοτικού. Και αν δεν ήταν το τρέξιμο που έχει ως υποψήφιος αυτές τις μέρες ο Τρύφων Αλεξιάδης, μπορεί ακόμη να μιλάγαμε για αγαπημένα στέκα και «κρυφά κουτούκια» στη Δραπετσώνα , το Πέραμα, τη Νίκαια, το Κερατσίνι, το Ρέντη, τον Κορυδαλλό και τη Σαλαμίνα.